Door een gebrek aan internet is hier dan eindelijk (met een grote vertraging) mijn vierde blogpost over week 3 in Kaapstad, Zuid-Afrika.
Weer een week boordevol verrassingen, ervaringen, belevenissen, indrukken en vriendschap!
Maandag 25/02
Maandagochtend stond het ziekenhuisbezoekje van Robin als eerste op de planning.
Nadat Robin’s been helemaal nagekeken en verzorgd was, reden we door naar de Pick n Pay, een hele grote winkel (groter dan de spar) waar ze veel meer keuze hebben. Daar deden we inkopen voor de hele week. Terug thuis, besloot onze keukenprinses Justine om brownies te bakken terwijl ik aan mijn blog van vorige week schreef. Dat neemt meer tijd in beslag dan je zou denken… Ik begon met schrijven om 11 uur om dan pas om 19 uur klaar te zijn! Een heel werk dus. Maar ik vind het fijn om iedereen wat op de hoogte te houden van wat ik hier allemaal doe in Kaapstad. Plus, de lieve reacties zijn ook altijd heel tof!
’s Avonds besloten we voor de eerste keer rijst te maken met kip en currysaus. Eindresultaat: veel te veel rijst en saus met een vreemde smaak… We zijn dus nog niet aan ALLE speciale smaken hier in Zuid-Afrika gewend...
Na het eten besloten Younas, Justine en ik om nog even te gaan volleyballen buiten. Daar ontmoetten we een nieuwe jongen die de sport ook graag deed (en er bovendien ook zelf nog eens super goed in was). Hij vertelde ons dat hij zich nogal alleen voelde hier op de campus omdat hij niemand kende. Daarom gaven we hem meteen onze nummers en vertelden we hem dat hij altijd welkom was bij ons op de tweede verdieping. Daar zit namelijk onze hele groep (van tien internationale studenten) samen. Onze deur staat immers altijd open. Ook ging hij bij de andere universiteit (UWC) aan de overkant van de baan eens luisteren naar de voorstelling van de volleybalploegen en -trainingen. Omdat ik de sport ook zó graag doe, beloofde hij me om me er nog over te contacteren. Vreemd genoeg hebben we sinds die dag de jongen niet meer gehoord of gezien…
Dinsdag 26/02
Dinsdag begon onze (regenachtige) dag ook weer in het ziekenhuis.
Normaal gezien moesten we na het ziekenhuisbezoek meteen door naar Kalkfontein Primary School om les te geven, maar het duurde zó lang in het ziekenhuis dat we niet meer konden gaan. De dokter had besloten dat de dode huid van Robin’s been verwijderd moest worden. Daardoor kreeg Robin dus een erg grote open wond en had ze veel pijn. De verpleegsters gaven haar wat pijnstillers en na een hele tijd konden we eindelijk het ziekenhuis verlaten. Echter hadden we toen wel een probleem… Robin kon niet meer met de auto rijden. En dat voor minstens een week. We moesten dus de andere Belgische meisjes opbellen uit het lab om ons te komen halen aan het ziekenhuis. Eenmaal terug op kot, moesten Justine en ik een plan bedenken betreffend de auto. Marie bracht ons naar het autoverhuurbedrijf aan de luchthaven om samen een oplossing te zoeken. Daar vertelde één van de medewerksters ons dat we voor 400 rand extra (een 25 euro) allebei de hele huurperiode met de auto zouden mogen rijden, ook al zijn we nog maar 20 jaar. De vrouw beweerde dus dat we geen extra under-age toeslag (per dag) zouden moeten betalen, maar gewoon eenmalig 400 rand wanneer we de auto terug binnen brachten. Justine en ik dachten dus de deal van de eeuw te pakken te hebben en lieten ons dus ook registreren als bestuurders. Toen we vroegen om een schriftelijk bewijs, kon de vrouw ons dat echter niet geven… VREEMD! Daarom besliste ik om even contact op te nemen met Van Rompaey Travel, het reisbureau in Mol dat ons super goed geholpen heeft bij het boeken van een huurauto met de juiste (en complete) verzekeringen. De zaakvoerster begon meteen telefoontjes te plegen om ons te helpen (want zij kon niet geloven dat de ‘deal’ correct was). Ze liet me weten dat als het verhuurbedrijf de afspraak op papier zou zetten, dat het dan in orde zou moeten zijn. We besloten dus om de volgende dag terug langs te gaan om een bewijs te vragen. Na al het gedoe met de huurauto, maakten Justine en ik een lesje LO voor de volgende dag en spraken we met de andere meisjes af om naar de cinema te gaan. Robin was nog erg moe van de medicatie en besloot dan ook om thuis te blijven. We reden naar Parow en keken er de film ‘What men want’. Super gezellig!
Na de film probeerde ik om een VPN (Virtual Private Network) te installeren op mijn laptop zodat ik naar films, series en tv van België kan kijken (want dat kan hier dus niet … Netflix werkt ook niet trouwens …). Na uren zoeken is het me nog dus steeds niet gelukt … Mocht iemand er iets van kennen: alle tips zijn welkom!
Woensdag 27/02
We besloten om ’s ochtends meteen terug naar het autoverhuurbedrijf te rijden om alles in orde te brengen. Daar werden we verder geholpen door een andere medewerker (de vrouw van de dag voordien was er die dag niet). Hij vertelde ons dat wat er on gezegd was helemaal niet klopte! We zouden dus wel een under-age verzekering moeten afsluiten, die 320 rand PER DAG kost. Al maar goed dat we toch even terug waren gegaan dus! Dat heeft ons een hoop gedoe bespaard voor wanneer we de auto weer zouden inleveren en te horen zouden krijgen dat we per dag moesten betalen… We kozen er voor om dan maar voor 5 dagen een extra under-age verzekering bij te nemen zodat Justine die dagen toch even kon rijden. Een dure grap wel! Terug thuis kwam Jenna, een studente van drie jaar geleden, op ziekenbezoek. Ze had een paar croissants (SUPER LEKKER!) van een lokale food market voor ons meegebracht zodat we samen konden lunchen.
Na het eten reden Justine en ik naar Kalkfontein om er onze les LO te geven. De kinderen waren enorm enthousiast en zongen op het einde van de les zelfs een liedje voor ons.
Eenmaal thuis was het tijd voor een beetje ontspanning in de vorm van een spelletje volleybal. Met een geïmproviseerd ‘net’ op het tennisveld, speelden we een wedstrijdje 2-tegen-2.
Als avondeten stelde ik voor dat ik koude pasta zou maken. En die was zeker geslaagd! Van de gigantisch grote pot, bleef bijna niets meer over. Voor herhaling vatbaar dus!
Na het eten gingen de andere meisjes even sporten en kwam Younas, de Duitse student, bij me op bezoek. Hij vertelde me over het onderwijssysteem in Duitsland. Dat ziet er toch wel anders uit dan in België! In Duitsland gaan kinderen namelijk 4 jaar naar de lagere school. Daarna kunnen ze, naargelang hun niveau, naar de Hauptschule (vergelijkbaar met BSO), Realschule (vergelijkbaar met TSO) of het Gymnasium (vergelijkbaar met ASO). In het Gymnasium moeten ze hun A-level behalen om door te mogen naar de universiteit. Interessant dat twee buurlanden zo’n verschillende aanpak kunnen hanteren. Zo heb ik ook weer wat nieuws bijgeleerd.
Donderdag 28/02
Op donderdag moesten we weer vroeg op. Wel, Justine en ik dan toch. Robin had nog veel last van haar been en bleef dus nog voor de rest van de week thuis van school. Van 8 tot 10 gaven Justine en ik een lesje remedial teaching aan de dinsdag groep. We hadden laten weten dat we die groep zouden nemen in plaats van de donderdag groep omdat we anders niet meer gelijk zouden lopen. Na onze lessen remedial, gingen we door met een les LO buiten op het veld. Bij thuiskomst merkte ik op dat mijn gezicht knalrood was! Doordat het die dag erg zonnig maar ook winderig was, voelde je de zon dus niet branden op je huid. Ik heb dus voor de rest van de week lekker veel aftersun kunnen smeren…
Onze voorraadkast rook eigenlijk al een paar dagen een beetje vreemd, maar we konden niet vinden wat er nu net zo raar rook. Toen we donderdagavond eten wilden maken, vonden we eindelijk de oorzaak: de patatten. Ik ging die avond wortelpuree met fishsticks en ribbetjes maken (ja, twee vleesjes…). Bij het openen van de zak aardappelen zagen we dat een deel al aan het rotten was. OEPS! Vandaar dus de eigenzinnige geur de afgelopen dagen. Mysterie opgelost! Ik probeerde om het eten zeker voor 20 uur klaar te hebben omdat we bericht hadden gekregen dat er mogelijks load-shedding zou zijn die avond van 20u tot 22u30. Uiteindelijk is dat gelukkig niet gebeurd.
Vrijdag 01/03
Zoals tegenwoordig elke ochtend, gingen we eerst weer langs bij het ziekenhuis. Na het verzorgen van Robin’s wond, leek het ons een goed idee om een rolstoel voor haar te huren voor een paar dagen omdat ze nog niet zo erg lang kon wandelen met haar been. Met een rolstoel kon ze toch mee dingen gaan doen met ons en moest ze niet de hele tijd thuis zitten.
Normaal gezien was dit ook de dag waarop een nieuwe, Franse jongen zou arriveren. Niemand gezien… Bij thuiskomst, toen we de deur openden, zagen we opeens een bed in onze keuken staan… Heel vreemd! Wij dachten dus dat er misschien een nieuwe student bij ons op kot zou komen logeren ofzo. Maar. Toen Robin en ik onze slotjes van onze kamerdeuren haalden, waren we helemaal in shock… Ook daar stonden twee nieuwe bedden. Maar HOE waren die daar binnen geraakt?! Onze deuren zijn altijd op slot met een hangslot… Helemaal mind-blown fantaseerden we allerlei theorieën. Uiteindelijke kwamen we er achter dat Mums dus een sleutel heeft die elke deur, zelfs met extra slot, open krijgt.
Na het avondeten (= de restjes van de dag voordien) gingen we weer nog even volleyballen en besloten we nog een poging te wagen om de zonsondergang te zien om Blouberg strand. Rara… We waren alweer bijna te laat! Poging twee dus ook min of meer mislukt… We zijn er wel in geslaagd om nog enkele leuke foto’s te nemen op het strand. Na de fotoshoot bij zonsondergang, gingen we nog langs bij een leuk cafeetje. Met onze voeten in het water en een beetje lokale muziek, dronken we er een lekkere cocktail. Eenmaal thuis, gingen we van start met onze wekelijkse ‘Temptation’ avond/girls night.
Zaterdag 02/03
Zaterdag stonden we op tijd op om naar de ‘Old Biscuit Mill Food Market’ te gaan: een marktje in Woodstock waar je een gigantisch assortiment aan eten hebt. Ook waren er enkele winkeltjes waar je leuke dingen kon kopen.
Na een voormiddag op de food market, gingen we door naar de ‘Cheetah Outreach’ om cheeta’s te aaien voor het goede doel. Even een woordje uitleg: naar schatting zijn er ongeveer nog maar een 7100 cheeta’s. Één van de voornaamste oorzaken daarvan is het conflict met menselijke activiteiten. In Zuid-Afrika zijn er zo’n 1326 cheeta’s waarvan er maar een 500 in het wild leven op niet-beschermd landbouwgebied. Die laatste groep is waar de ‘Cheetah Outreach’ haar focus legt. De boeren in Zuid-Afrika willen natuurlijk hun vee beschermen aangezien dat hun bron van inkomen is. Cheeta’s worden er dus vaak voor gedood. Het toegangsgeld voor het park wordt gebruikt om honden aan te kopen en op te leiden. Die worden dan gratis aan boeren geschonken om hun vee te beschermen tegen de cheeta’s. De honden zorgen er dus voor dat de cheeta’s weg blijven, zonder dat ze vergiftigd of beschoten worden. Een mooi initiatief dus! (Meer info: www.cheetah.co.za)
Na ons bezoekje aan de cheeta’s, gingen we nog even naar het strand en snuisterden we er even rond op een klein marktje.
’s Avonds, terug op onze residentie, kwam Jenna weer even op bezoek. We besloten met z’n allen voor haar te koken. Op het menu: spaghetti bolognese met STRUISVOGEL… In de winkel was het gewone gehakt namelijk op, dus besloten we om struisvogelgehakt mee te nemen. Tijdens het eten kreeg ik het beeld van die struisvogel, wat écht absoluut NIET mijn favoriete dier is, niet uit mijn hoofd… Naar mijn mening: niet echt geslaagd dus, maar wel weer wat nieuws geprobeerd.
Op het marktje kochten we het spel 'Speak Out'. HI-LA-RISCH! Voor zij die het niet kennen: check zeker de filmpjes!
Zondag 03/03
Zondag stond ‘Boulders Beach’ op het programma. Met twee volgeladen auto’s zakten we af naar Simon’s Town. En ik moet zeggen: de rit er naartoe was PRACHTIG! Hoe dichterbij we kwamen, hoe mooier het werd! Eenmaal aangekomen moesten we toch eerst wel even genieten van de mooie omgeving. Nadien gingen we het strand op. Boulders Beach staat namelijk bekend om zijn PINGUÏNS. Jaja je leest het goed, een strand vol kleine pinguïns. Deze diertjes leven dus niet enkel op de Zuidpool, maar ook op het strand in Afrika! Zoals ik al zei was het hier dus fantastisch mooi!
Na Boulders Beach reden Justine, Elise en ik door naar het ‘Cape Point National Park’. Daar wandelden we tot de vuurtoren en ‘beklommen’ we Kaap de Goede Hoop. Hoewel velen het wel denken, zijn geen van deze twee punten het meest zuidelijke punt. Geografisch gezien is Kaap Agulhas, of Naaldkaap, het zuidelijkste punt van Afrika. Dat terzijde, waren het uitzicht en het park zelf echt ONBESCHRIJFLIJK mooi! Ik ga het dus ook zelfs niet proberen te beschrijven en de foto’s gewoon voor zich laten spreken… Enjoy!
Veel mensen vroegen me al toen ik nog maar net hier in Zuid-Afrika was of het er mooi is. Tot deze dag kon ik er niet echt veel over zeggen. Bellville is namelijk niet echt het pareltje van Zuid-Afrika. Na deze dag op Boulders Beach en Cape Point National Park kan ik eindelijk dus wel vol overtuiging zeggen dat Zuid-Afrika gewoonweg écht PRACHTIG is! Nog nooit eerder zag ik zo’n mooie landschapen en natuur! Het heeft een enorme indruk op me achtergelaten.
Ik hoop dat jullie genoten hebben van alweer een kijkje in mijn leven hier in Zuid-Afrika. Tot de volgende blogpost!
- Anouck